..........Radio actief........

….Grrrr……ik sta stil in de parkeergarage van het Erasmus MC in Rotterdam, nota bene vijftien minuten lopen van mijn nieuwe kantoor. Het is druk in de parkeergarage en ongeveer iedereen gaat gewoon stil staan. ‘…..U moet echt in het linkerdeel van de parkeergarage gaan staan om in het oude deel van het Erasmus te komen…..’ was nog wel het advies van de vriendelijke dame die mij opriep voor een PSMA PET scan. Volgende keer toch maar gaan wandelen, wel zo relaxed. Ik kom precies op het afspraak-moment de afdeling Nucleaire Geneeskunde binnen stappen. Met een rood hoofd, waarschijnlijk een kleine opvlieger. Het hoort er allemaal bij. Ik heb meer dan een liter water twee uur geleden opgedronken en ga eerst even snel naar het toilet, want mijn blaas staat op ‘klappen’. Mijn oncoloog wil graag weten waarom mijn PSA-waarde is opgelopen en of er verdere ‘schade’ door de kanker in mijn lijf zit, zodat hij een gedegen volgende stap kan adviseren. Logisch. De PSMA PET scan moet helderheid gaan verschaffen. Ik word gelijk opgehaald om een infuus te krijgen, zodat een lichte zoutoplossing en een plas-middel kunnen worden toegediend als voorbereiding op de radio-actieve vloeistof voor de scan. De verpleging, die de radio-actieve stof aansluit verdwijnt even snel uit het zicht als voorzorg i.v.m. de radio-activiteit. Ik snap het best, voor mij maakt het blijkbaar niet uit, denk ik met een glimlach. Ik mag niet meer van de afdeling af en mag lekker gaan liggen in een rust-afdeling. Heerlijk. Ik sluit mijn koptelefoon aan op mijn telefoon en zet mijn favoriete playlist aan. Diana Ross met ‘Do you know where we are going to’ en Colin Blunstone met ‘I don’t believe in miracles’ komen achter elkaar voorbij. Tsja….. ik sluit even mijn ogen. Ik mag een klein uur hier liggen zodat de vloeistof zich door mijn lijf kan verspreiden. Ik voel me even ontspannen, maar na een half uur moet ik met een kleine spurt naar het toilet om mijn blaas weer leeg te maken. De organisatie op de afdeling is strak gepland en ik mag door naar de afdeling voor de PSMA PET scan. Ik moet nu een dik half uur zo stil mogelijk liggen om te zorgen dat de scan ook goed genomen kan worden. Een half uur is toch niets, maar in de stilte van de scan-tunnel kruipt de tijd. Mijn armen liggen boven mijn hoofd en langzaam schuif ik door de tunnel. Soms even kramp in mijn armen, soms even kriebel aan mijn neus… maar gewoon volhouden en stil blijven liggen. Mooie focus-oefening. De muziek mocht helaas niet op in de scan-tunnel, dus ik staar wat voor me uit. De tijd gaat als een slak voorbij. Uit het niets word ik opeens de tunnel uitgeschoven. Klaar, nu een kleine week wachten op de uitslag. Het wordt weer een spannende week. Ik kleed me aan en doe de oortjes van mijn koptelefoon weer in. Ik wandel door de gangen van het oude Erasmus MC. Even helemaal alleen en ik vind het fijn om even niet te hoeven praten. Ik loop naar buiten en ‘good-old’ Gilbert O’Sullivan [ pfff… jaren zeventig ] kwettert gezellig met ‘Matrimony’ in mijn oor. Eigenlijk best vrolijk. Ik glimlach. Op mijn telefoon een appje van een klant : ‘……wanneer komen mijn bureaustoelen Fred……. ‘ De wereld draait door, gelukkig maar. Ik antwoord dat ik er morgen op terug kom. Ik start de auto. Nu eerst naar huis.