Gek om weer even in het Erasmus MC te zijn. Afgelopen vrijdag bloed geprikt voor de PSA-waarde en andere waarden. Ik merk dat mijn lijf langzaam anders gaat reageren. Bloeduitstortingen na het prikken had ik normaal nooit, maar nu wel. Ze trekken ook langzaam weg. Annemieke vindt mij meer gehaast en ‘kort door de bocht’ en snel geïrriteerd. Ik merk het ook aan mijzelf. Ik moet rust vinden en veel dingen om me heen gewoon laten gebeuren en loslaten. Maar daar ben ik slecht in.
Afgelopen zondagavond aan de tafel vroeg Annemieke ‘…..wanneer kan je de uitslag van het bloedprikken zien…….’. Ik deed mijn laptop open en begon ‘Mijn ErasmusMC’ te openen met mijn DiGid-code en telefoon met de DiGid-app in de aanslag bij de hand. Toch niet echt handig dat systeem. Maar het lukt altijd wel. Vol goede moed opende ik mijn dossier. Oeps… Dat ziet er toch niet goed uit : mijn PSA-waarde heeft een reuze-sprong gemaakt van 0.8 naar 2.1. Dat is niet goed. Ik word er toch weer even stil van. Annemieke merkt het en komt naast me staan en slaat een arm om me heen. We zeggen even niets, maar denken wel hetzelfde…… We hebben eerder een paar flinke stijgingen meegemaakt, de laatste keer hebben de bestralingen in het VU Amsterdam de PSA weer naar beneden geduwd. Dat was afgelopen mei 2018. We zijn onderhand wel wat gewend en besluiten dat we even rustig op het komende gesprek met Prof. Dr. De Wit wachten. Ik voel me wel een jojo. Een beetje onrustig vallen we in slaap. In bed denk ik aan de tekst van John Lennon ……..Life is what happens to you while you’re busy making other plans…… , die ik bij een kennis thuis zag staan afgelopen week. Ik vond de tekst zo herkenbaar.
In het AD van afgelopen zaterdag een groot stuk over prostaatkanker en voeding. Het Platform Patiënt en Voeding zoekt erkenning voor een leefstijldieet als medicijn. Samen met het Erasmus MC volgt er nu een onderzoek naar de invloed van voeding op langzaam groeiende prostaatkanker. Groentetelers, urologen en financiers slaan de handen inéén om te zoeken naar het meest geschikte voedingspatroon voor prostaatkankerpatiënten. Mooi. Aan het eind van het artikel staat vermeld dat er nog deelnemers worden gezocht. Ik geef me spontaan op. Op maandag krijg ik prompt antwoord : wij zoeken specifiek mannen met een laag-risico prostaatkanker, die nog geen behandeling hebben ondergaan. Netjes antwoord ik terug dat ik niet tot deze doelgroep behoor….. laag-risico prostaatkanker, dat zou fijn zijn !
Terwijl het Verenigd Koninkrijk zich druk maakt over de Brexit-deal en iedereen in rep en roer is stap ik vandaag de spreekkamer van Prof. De Wit binnen. ‘Hebt u uw dossier met de PSA-uitslag al bekeken ?’, vraagt hij beleefd. Ik knik bevestigend. We kijken elkaar aan. Ook Prof. De Wit had deze tegenvallende uitslag zo snel na de bestralingen niet verwacht. ‘Wat is nu de beste stap?’, vraag ik hem. Prof. De Wit geeft aan dat er nog wel een paar wegen zijn, maar dat hij eerst echt zekerheid over de PSA-stijging wil hebben. We besluiten binnen een paar weken opnieuw de PSA-waarde te bekijken om zeker te weten dat de kanker weer actief is, dat de vulkaan in mijn lijf weer wakker is geworden. Redelijk gelaten verlaten wij het Erasmus MC. Ik ga naar mijn werk in Rotterdam, gewoon om de hoek bij het ziekenhuis. Maar ik kan mijn draai niet echt vinden vandaag. Het rommelt in mijn lijf en in mijn hoofd. Vanavond maar gewoon weer dozen voor de verhuizing inpakken. Tsja, dat doen we ook omdat ik ziek ben, 2019 is niet echt super begonnen. De komende weken worden druk en spannend : verhuizen en opnieuw PSA meten. ……..Life is what happens to you while you’re busy making other plans……