Afgelopen week verscheen een reeds maanden geleden afgenomen interview met mij in het magazine van de ProstaatKankerStichting. Is een leuk artikel geworden, maar ik realiseer mij dat de tijd snel doorgaat en in korte tijd mijn PSA-waarde flink is opgelopen. De prostaatkanker en haar uitzaaiingen zijn niet echt onder controle. De ratjes rennen de laatste maanden harder dan ooit door mijn lijf. In het artikel leg ik uit dat ik altijd ‘wegkijk’ als er weer een naald voor bloedafname of iets anders in mijn lijf wordt gestoken. Een positieve manier van ‘niet-willen-weten’ noem ik het voor mezelf. Tsjaa, hoe lang houd je dat vol… Afgelopen donderdag was mijn linkerbeen – het been waar ik al best lang last van heb – super-dik geworden. Met veel vocht erin. Op vrijdag vond mijn vrouw dat ik nu toch echt naar het Erasmus toe moest. Supersnel mocht ik naar Radiologie voor een echo. Binnen vijf minuten was de oorzaak helder. In mijn linkerlies zit een ader dicht door een bloedpropje, wellicht ontstaan door het dichtdrukken door een aangetast lymfe-klierpakket. Maar dat is gissen. Ik heb een trombose-been, dat is zeker. Nieuw avontuur, maar blijkbaar een bekende bijwerking bij kanker. Pffff…. Ik moet mezelf acuut zelf gaan injecteren elke dag met Fraxiparine Forte, een bloedverdunner. Aaaahhhhh, ‘wegkijken’ helpt niet meer. Ik ben nu zes dagen bezig, maar doe het met licht trillende handjes. Elke dag beter, dat wel. Ik besef dat er velen zijn die zich elke dag moeten injecteren, dus het zal wel wennen….. Afgelopen dinsdag is er een grote steunkous voor mijn been aangemeten, alles om het bloedpropje snel kleiner te krijgen. Met het advies om eindelijk rustig aan te gaan doen…..
Gisteren stond de vierde cabazitaxel - chemo gepland. Vol goede moed zaten wij bij onze oncoloog. Daar hoorden we dat de PSA-waarde weer gestegen was, nu naar 51. Ook de bloedwaarden vond de oncoloog onrustig. Alles bij elkaar durfde hij een vierde chemo nog niet aan, hij wil eerst weten wat er in mijn lijf gebeurt. Eerst een CT-scan maken van mijn buik om te zien wat de chemo tot nu toe heeft gedaan. Gelukkig kon dat ook gelijk gisteren. Met toch een beetje vreemd gevoel gingen wij naar huis. Nu maar afwachten wat de uitslag van de scan is. Het is de zoveelste spannende fase in deze slopende ziekte besef ik.