Ik was de eerste vandaag. Dinsdag 2 januari. Het was nog donker toen ik door het dorp liep. Begin van het nieuwe jaar. De eerste dag van het nieuwe jaar was ik begonnen met het leeg drinken van een fles champagne met lotgenoot Hugo. Hij kwam s’ middags even langs. We willen gewoon weten hoe het is met elkaar om de zoveel tijd. Nu – dinsdagochtend 2 januari – liep ik alleen door de nog donkere straten van ons dorp. Lekker zo’n wandeling, even nadenken met een frisse wind om je hoofd. Onder mijn arm hield ik het pakket met Zoladex erin stevig vast. Om 08.00 uur was ik de eerste patiënt bij mijn huisarts. De wachtkamer was nog leeg. We kennen elkaar en we weten allebei waar het om draait. Mijn huisarts vraagt hoe het gaat. Ik antwoord ‘…….als 2018 wordt zoals 2017 is geweest, dan teken ik gelijk……’ De huisarts begrijpt me, het hele jaar redelijk stabiel gebleven met mijn PSA-waarde….tot november dan…. Maar toch…. En vooral heb ik me erg goed gevoeld het hele jaar. Dat is het allerbelangrijkste. De huisarts kent me…. Hij weet dus dat ik de flinke grote naald het liefste zo snel mogelijk in mijn lijf wil hebben. Dan is het maar gebeurd. Ik zie er altijd tegenop, dat weten de meeste mensen om mij heen nu wel. Maar het gaat snel en soepel. Eigenlijk voel ik het nauwelijks, gelukkig maar. De Zoladex [ hormoon-therapie ] zit weer voor drie maanden in mijn lijf. Nog drie keer te gaan tot 2019. Op kantoor starten we het nieuwe jaar met vooral opruimen en de laatste administratie van 2017 doen. Heerlijk relaxed starten in 2018. Kom maar op 2018, ik ga ervoor !
