Het is zes uur in de ochtend, ik word wakker. Ik lig half gedraaid in de slang van mijn katheter. Ik kijk naast het bed en zie dat het volle katheterzakje met urine van de gammele standaard is afgevallen. Ik kan er met mijn hand net niet bij. Ik laat het zakje op de vloer liggen. Ik wikkel de slang weer goed en kijk even naar het lieve hoofd wat naast me ligt te slapen. Ik probeer de slaap ook weer even te vatten.
Woensdag, een week geleden. Ik slaap al lang slecht tot niet. De pijn van mijn linkerbeen neemt toe en het been is dik. Mijn kordate vrouw belt Oncologie van het Erasmus MC en zorgt dat we gelijk terecht kunnen om een echo van mijn linkerlies te maken. Een uur later zijn we in het ziekenhuis en blijk ik opgenomen te worden. Misschien ook wel even het beste met mijn klachten van het moment. De echo van mijn liesstreek wordt gemaakt, bloedafnames en andere controles. Ik ga weer even door ‘de molen’ heen. Er blijkt teveel urine in mijn blaas achter te blijven, dus er moet een katheter aangesloten worden om mijn urine goed af te voeren. Niet echt fijn. Ik heb ook een teveel aan calcium, dus ik mag aan een vocht-infuus. Mijn morfinepleisters worden verhoogd van 12 naar 37. De pijn in mijn been is gezakt. Op de echo is niets geks te zien. Zo vliegt de donderdag in het ziekenhuis voorbij. Ik lees ‘Alle Tijd’ van Ronald Giphart uit. Prachtig vrienden-mannen-boek. En ik slaap weer goed. Op vrijdag is mijn reeds geplande botscan. Daar krijg ik ook eind van de middag de uitslag van. Mijn linker bekkenbot is flink aangetast door de kanker. De pijn uit het bekkenbot straalt uit naar mijn linkerbeen. Dat verklaart in ieder geval de problemen in mijn been. Radiologie gaat kijken of zij het bekkenbot kunnen bestralen voor pijnvermindering. Zo vliegt ook de vrijdag in het ziekenhuis voorbij. Op televisie volg ik het corona-virus wat ook in ons land toeslaat. Niet alleen mijn wereld staat op z’n kop.
Op zaterdagochtend krijg ik plots enorme pijn in mijn linkerbeen. Het gaat twee uur door en is echt waanzinnig pijnlijk. De zaalarts besluit om me een flinke morfinespuit te geven. En de pijn zakt inderdaad heel snel. Hierdoor moet ik wel weer een nacht langer blijven in het ziekenhuis om dit te observeren. Pffff, nog niet naar huis. Ik merk wel dat alles trager gaat. Aankleden gaat in etappes en ik bespaar jullie om te omschrijven hoe het is om te gaan douchen met een urine-katheter aan je vast…. Op zondag mag ik naar huis. Met het katheter nog steeds aangesloten in mijn hand – netjes in een plastic zak – ga ik naar huis.
Afgelopen maandag ben ik al weer terug in het ziekenhuis voor een gesprek met radiologie. Daar zie ik op het beeldscherm wat de kanker heeft aangericht in het bekkenbot. Pijnbestraling op het bot aldaar heeft risico’s voor het raken van de blaas en darm met o.a. pijnlijk plassen als gevolg. Ik geef aan dat ik dit graag met mijn oncoloog wil bespreken. De radioloog geeft ons wat bedenktijd om een beslissing te nemen. Maar niet te lang, want de kanker groeit flink door. Net als heel Nederland heb ik een stormachtige week achter de rug. Nu nog van dat kathetertje af……..
